My Name is Iza: Życie NIE w realu

Chciałam napisać, że to już ostatni post jesienny, jeszcze chwila i pojawi się śnieg za oknami, jednak pogoda tak dopisuje, że zastanawiam się czy to już czasem nie jest wiosna – dosłownie! Piętnaście stopni na dworze a przecież 1/3 grudnia za nami...

Jednak dziś nie o pogodzie mowa.

Na ogół tekstem nawiązuję do zdjęć. Tym razem postanowiłam poruszyć temat zupełnie z innej beczki.

Myślałam już o tym od dawna, jednak do napisania tego wpisu zainspirował mnie dopiero tekst z magazynu „Zwierciadło” - którego swoją drogą polecam!

Tomasz Jastrun napisał felieton pt „Gdzie się podziały grzeczne dziewczynki” dla październikowego Zwierciadła (tak wiem mamy grudzień ale ja nadrabiam zaległości w czytaniu czasopism, które kupiłam na przełomie września/października)

Jak sam tytuł podpowiada poruszył w nim temat pewnej poznanej dziewczyny, która chciała się wyróżniać z tłumu za wszelką cenę, oraz młodzieży, które nie mają perspektyw na życie.

Nie chcę powtarzać słów P. Tomasza, chcę jednak powiedzieć coś od siebie.

XXI wiek doprowadził do całkowitej burzy mózgów. Nadmiar korzystania z internetu przez młodzież sprawiła, że zmienili oni poglądy na świat.

Zamiast spotykać się z przyjaciółmi 'w realu' wolą facebookową znajomość.

Na podwórkach, placach zabaw itp. widać coraz mniej dzieciaków. Wszyscy siedzą w domach przed monitorem. Czego tam szukają? Kolorowych, pocieszających i głupkowatych zarazem filmików i zdjęć?

Internet spowodował, że ludzie nie potrafią się ze sobą komunikować. Sprawia im to ogromną trudność. Mało tego, coraz więcej młodzieży traci do siebie i do innych szacunek. Już nie mówiąc o kontaktach damsko-męskich.

Osobiście również często korzystam z komputera. Dostęp do najpotrzebniejszych informacji ułatwia mi życie, ale za nic w świecie nie zamieniłabym swoich przyjaciół i rodziny na tych w sieci.

Cieszę się, że wychowałam się w czasach taniej oranżady, gry w chowanego, gry w podchody, spania pod namiotem nawet na własnym ogrodzie, tworzenia własnych torów przeszkód... Mogłabym jeszcze wymieniać i wymieniać i tak bez końca. Cieszę się po prostu z tego, że będę miała co wspominać! I mam nadzieję, że Wy również nie stracicie swoich cennych chwil na przyjaźń jedynie z komputerem!